Ons hotel was niet een gewoon hotel. Het is een gebouw met diverse appartementen, waarvan er een aantal als hotelkamer wordt verhuurd. We hadden een klein woonkamertje met keuken en een slaapkamer. De avond tevoren werd er een groot blad met het ontbijt neergezet: yoghurt, eieren en melk in de koelkast. We konden dus zelf brood roosteren, een eitje koken en thee zetten op de tijd dat het ons uitkwam. Daar hebben we gebruik van gemaakt door eens lekker uit te slapen.
Uitgerust en met een volle maag gingen we de stad in. In het midden van Santiago is een park op een berg, Cerro Santa Lucia. Overal zijn watervallen, paadjes, uitkijkpunten. Zo kom je steeds hoger. Op de top heb je een fraai uitzicht over de stad. Rondom de stad liggen hoge bergen besneeuwde toppen, maar door een zekere nevel (smog?) waren ze nauwelijks te zien.
We werden aangeklampt door een man die zei dat hij een professor was aan de universiteit en dat hij nu geld inzamelde voor kinderen met het Downsyndroom. Hij kende een paar Nederlandse woorden en begon te praten over Pim Fortuyn. Zoiets verwacht je niet. Net als andere Chilenen die we eerder hadden ontmoet was hij heel behulpzaam. Hij pakte een papiertje en noteerde zorgvuldig allerlei dingen die we beslist moesten zien, adressen van restaurants, enzovoorts.
In een winkelstraat speelde een groep muzikanten muziek van de Andes. Ik kocht hun cd en vroeg daarna aan de percussionist of hij wat wilde spelen op zijn cajon. Dat is een soort kistje waar je op zit en wat je als slaginstrument gebruikt. Wij hebben pas zo´n instrument aan mijn neefje Felix gegeven voor zijn verjaardag. Ik legde het uit en de man vond het wel een leuk verhaal. Hij gaf een fraaie demonstratie op de cajon, die ik heb gefilmd. De andere muzikanten vielen in en het werd een hele jamsessie.
Even later bezochten we het presidentiële paleis. Je mocht de binnenplaats bekijken en wie wilde mocht op de foto met de wachters, die toch minder nors waren dan ik eerst had gedacht. Op deze plek kwam in 1973 Salvador Allende om het leven bij de staatsgreep. Daarna heeft de bekende dictator Augusto Pinochet hier zo´n dertig jaar rondgelopen. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder vroeger bij Albert Heijn vroeg waar de sinaasappels vandaan kwamen en dat ze deze niet kocht als ze uit Chili kwamen, vanwege de dictatuur. Nooit gedacht dat ik hier zelf nog eens zou rondlopen.
In Bolivia is ook menige staatsgreep geweest, de laatste was in 1981. Lilian kan zich dat nog goed herinneren, want zij was toen met haar moeder en broer en zus in La Paz. Lilian´s moeder heeft gisteren het hele verhaal verteld. Ze was daar met de kinderen om inkopen te doen voor de winkel, toen er plotseling overal soldaten op straat liepen en er van alle kanten werd geschoten. Ze wilde met de kinderen een restaurant in gaan, maar de eigenaar deed de deur op slot en liet niemand binnen. Zo hebben ze een tijdje door de straat gedwaald, terwijl er van alle kanten geschreeuw kwam.
Gelukkig vonden ze ergens een plaats om te slapen. Er was veel angst voor afgedwaalde kogels. De volgende dag ontmoetten ze een bekende die kaartjes voor de trein naar huis kon bemachtigen. Zo kwamen ze heelhuids thuis. Net op tijd, want de volgende dag werden alle bruggen en spoorwegen opgeblazen met dynamiet.
Lilian kan zich nog goed de angst herinneren. Sindsdien heeft ze een hekel aan de stad La Paz. Gelukkig is dit allemaal al weer lang geleden. Een jaar later gaf de militaire junta de macht op en kwamen er verkiezingen. Sindsdien is er in Bolivia democratie en vrijheid van meningsuiting. Waar de Bolivianen druk gebruik van maken. Maar dat is weer een heel ander verhaal.
We sloten de dag af met een etentje bij een van de betere restaurants van Santiago. De ober vroeg waar we vandaan kwamen. Even later kwam hij terug met twee vlaggetjes, de Boliviaanse en de Nederlandse, die hij bij ons op de tafel zette. Alle Chilenen die we zijn tegengekomen waren heel vriendelijk en attent.
De betrekkingen tussen Bolivia en Chili zijn lange tijd zeer gespannen geweest. Bolivia had vroeger een zeehaven, maar in een oorlog met Chili, zo´n zeventig jaar geleden, zijn ze alle gronden aan de oceaan kwijtgeraakt. Sindsdien claimen de Bolivianen deze grond, maar de Chilenen zijn geenszins van plan om het land terug te geven. Ook een corridor naar de oceaan, een soort recht van overpad willen ze niet verlenen. Lilian had gedacht dat zij daar als Boliviaanse op zou worden aangekeken, dat de Chilenen Bolivianen slecht zouden behandelen, maar dat bleek absoluut niet het geval. Overigens zij de betrekkingen tussen beide landen een stuk verbeterd sinds het aantreden van de Chileense presidente Michelle Bachelet. Zij is een socialiste, net als de Boliviaanse president Evo Morales. Deze week was zij op bezoek in La Paz, samen met de Braziliaanse president Lula.
