Op naar Buenos Aires

Eénenveertig (41) uur. Zo lang duurde de reis van Tupiza naar Buenos Aires, van deur tot deur. Daarvan zaten we 31 uur in dezelfde gare bus. Ik ben wel wat gewend, maar dat vond zelfs ik lang... heel lang.Het eerste deel, van Tupiza naar de grensplaats Villazón viel al niet mee, vanwege de vele nauwelijks begaanbare omleidingen. Maar er wordt gewerkt aan de weg, en over een tijdje ligt er een nieuwe, compleet met asfalt en tijdbesparende bruggen.

De grensovergang tussen Bolivia en Argentinië was een rommeltje. Het is een chaotische toestand, met drommen mensen die elkaar in de verzengende zon staan te verdringen. In zulke situaties heb je een goeie aan de zus van Lilian. Kordaat en met een beetje voordringen (nood breekt wet - onze bus stond te wachten) loodste ze ons door de procedures.

Maar dat de reis zo veel langer duurde dan normaal was vooral de schuld van de Argentijnse busmaatschappij Almirante Brown. Voor de rit van ruim 2.000 kilometer stuurden ze een krakkemikkige bus, die niet berekend was op deze afstand. Vlak over de grens, in de Noord-Argentijnse bergen, begon het te regenen. Eerst werd de vloer nat. Al snel regende het in de bus bijna net zo hard als buiten. Vooral de mensen voorin hadden het zwaar. Ze stonden met plastic zakjes het water, dat vanaf het bagagerek naar beneden drupte, op te vangen. Hun stoel werd drijfnat. Niet zo fijn, met een nacht en nog 24 uur in de bus voor de boeg.

Even later begaf de accu het. Om één uur 's nachts werd de bus geparkeerd. Eerst moest er een nieuwe accu worden gebracht. Daar ging wel wat tijd overheen. De chauffeurs reageerden laconiek op de klagende passagiers. 'Waarom het zo nat is? Omdat het heeft geregend.'
'Ja, maar normaal regent het toch niet in de bus?'
'Ach mevrouwtje, u moet het zo zien: u heeft er nu een gratis douche bij, voor dezelfde prijs.'
'Waarom is de bus niet van tevoren geïnspecteerd, die kapotte accu hadden ze dan toch moeten zien?'
'Tja, daar heeft u gelijk in.Dat hadden ze moeten doen. Maar dat doen ze niet. Ik kan er ook niets aan doen, ik ben gewoon maar de chauffeur. Weet u wat? Als we aankomen begeleid ik u persoonlijk naar het loket. Daar kunt u uw klacht indienen. Maar dat doet u niet. Na 23 jaar weet ik inmiddels dat niemand dat doet.'

Achteraf kreeg hij gelijk. Op zichzelf ook wel logisch, als je na meer dan dertig uur eindelijk op de plaats van bestemming bent, wil je niets liever dan snel door. Dan heb je geen zin om nog eens naar een loket te gaan om een formulier in te vullen. Ik heb het ook niet gedaan. Maar doe hier wel een oproep: Reis niet met Almirante Brown! Een andere bus van deze maatschappij,in omgekeerde richting, stond onderweg ook al met pech.

De volgende ochtend viel de airco uit. De buitentemperatuur was zo'n veertig graden. Binnen was het al snel minstens zo warm. Zelfs met alle raampjes open. Het lawaai van de wind was oorverdovend. Alleen de vele krijsende baby's kwamen daar nog bovenuit. Na een stop liep je bij het binnengaan van de kokende bus tegen een muur van vochtige warmte op. Je kon de lucht echt bijna letterlijk snijden met een mes. Iedereen was drijfnat van het zweet. Na dertig uur was dat ook heel goed te ruiken.

Om de vier, vijf uur maakte de bus een sanitaire stop. Bij de eerste was het al raak: deze was buiten gebruik wegens het ontbreken van een wezenlijk onderdeel van een watercloset: water. De volgende waren niet veel beter. Elk sanitairblok waar we stopten had minstens twee van de volgende gebreken: geen wc-bril, geen water, deur kan niet op slot, pot bijna dichtgegroeid van het aangekoekte vuil. Wc-papier moet je in Argentinië sowieso altijd zelf meenemen.

Hoe dan ook, na een slopende rit van 31 uur non-stop kwamen we dan eindelijk aan in Buenos Aires. De tante van Lilian stond ons al op te wachten. Ze wilde met de trein naar huis, maar dat zagen wij niet zitten. We namen fijn een taxi. Zelfs dan duurde het nog een uur eer we bij haar huis waren. Buenos Aires is groot, verschrikkelijk groot.