Thuiskomen

We zijn weer terug in Tupiza. De terugreis verliep voorspoedig. Ik zat bovenin de bus op de eerste rij, boven de chauffeur, dus met een panoramisch uitzicht op de bergen. Voor het laatste deel van het traject, vanaf de grens bij Villazon tot Tupiza, had ik nog geen kaartje. Maar ik had het geluk dat de laatste bus net stond te wachten. Hij was vol, dus ik kon geen kaartje meer kopen. Gelukkig is dat in Bolivia geen probleem, na een praatje met de chauffeur mocht ik gewoon instappen. Wel zonder zitplaats. Het zijn maar 90 kilometers, maar deze gaan wel over ongeasfalteerde wegen in het hooggebergte. Het lijkt wel een etappe van de ralley Parijs-Dakar. Een vriendelijke passagier bood me een kistje aan om op te zitten. Ik had ongeveer 40 centimeter ruimte en ik werd alle kanten op geschud, maar voor ruim twee uurtjes was dat nog wel vol te houden. Bij het uitstappen contant betalen aan de chauffeur, dat is een extra zakcentje voor hem.

Fijn om weer terug te zijn. Het is gewoon een beetje thuiskomen. Inmiddels is er nog een oom van Lilian aangekomen. Hij is professor aan de universiteit van Tarija. Het is heel gezellig. Salta was leuk, maar eigenlijk is het een stad om óf samen met je meisje naartoe te gaan, ´s avonds met 200 andere stelletjes hand in hand over het plein flaneren of zoenen op een bankje, óf om als vrijgezel naartoe te gaan, met ´s nachts in de disco aan elke vinger twee prachtige meisjes. Verder ben ik gewoon niet meer gewend om alleen te reizen. Lilian en ik hebben de laatste zeven jaar samen aardig wat nieuwe plaatsen gezien. Ik miste haar! Vanaf nu gaan we weer lekker samen reizen.

P.S. Hieronder nog een oud bericht dat ik wel had klaargezet, maar was vergeten om erop te zetten.