La Paz

In alle vroegte zaten we weer in het vliegtuig. Onderweg naar La Paz maakte het toestel een tussenlanding in de Chileense kustplaats Iquique. Een apart gezicht vanuit de lucht: aan de ene kant alleen maar water, aan de andere kant uitsluitend zand. De omgeving van het vliegveld leek op de Sahara: hoge zandduinen en verder niets.

De luchthaven van La Paz is weer heel anders: dit is het hoogst gelegen vliegveld ter wereld, zo´n 4 kilometer boven de zeespiegel. Het vliegveld heet El Alto (`de Hoge’), naar de nieuwe stad op de hoogvlakte die hier is ontstaan. Het dal waarin La Paz ligt is al helemaal volgebouwd. Beneden wonen zo´n drie miljoen mensen. Men bouwt nu verder op de hoogvlakte. Boeren uit alle uithoeken van het land trekken hier naartoe, op zoek naar een betere toekomst. Naar verwachting wonen hier binnenkort nog eens een miljoen mensen. Op weg naar de stad zie je het centrum van de stad liggen in de diepte. In het midden de hoge flats, met daaromheen duizenden en duizenden huisjes, tot hoog in de bergen. Daarachter de reusachtige bergtoppen met sneeuw erop, met pieken tussen de zes- en zevenduizend meter. La Paz is waarschijnlijk ook de minst groene stad ter wereld. Je ziet geen parken en op deze hoogte groeien nauwelijks bomen. Het is één grote stenen woestenij.



Het is een gekrioel van auto´s en mensen in La Paz. Een kakafonie van geluiden: alle auto´s toeteren, kooplieden prijzen luidkeels hun waren aan, mensen roepen, huilen, lachen. De kleuren kun je op de foto vastleggen, op film komen er de geluiden bij. Maar alleen als je er écht bent ruik je ook nog alle geuren. Overal wordt eten bereid, mensen doen hun behoefte, bussen en vrachtwagens braken blauwe dampen uit. Terwijl al je zintuigen tot het uiterste worden geprikkeld is La Paz een overweldigende ervaring. Het gevoel wordt versterkt door de hoogte: Als Hollander raak je hier snel buiten adem, je voelt een beetje zwakjes, licht in het hoofd.

Ons hotel bevond zich midden in het centrum, vlak bij Plaza San Francisco, waar de Spajaarden in 1548 de stad stichtten. Ze noemden het La Paz, De Vrede, omdat ze net vrede hadden gesloten tussen twee concurrerende groepen veroveraars. De eerste keer dat ik in deze stad was, was in 1999. Ik herinnerde me nog de plek van een vegetarisch restaurant. Het bleek dat deze nog bestond, het restaurant van Hotel Gloria. Hier kun je goed eten voor een lage prijs. Dat het lekker is, blijkt wel uit het feit dat het elke dag volzit met Bolivianen. Dat is bijzonder, want Bolivianen zijn normaal grote vleeseters.

Nadat we flink wat door de stad hadden gewandeld begon mijn lichte hoofdpijn steeds sterker te worden. Lilians zus Elffy was ook naar La Paz gekomen. Iedereen, jong en oud, rijk en arm, loopt hier met een mobiele telefoon. Elffy ook, dus we hadden haar snel gevonden. Terwijl de twee zussen eropuit trokken om wat te gaan eten, ging ik naar onze hotel kamer. De beruchte soroche (hoogteziekte) had toegeslagen. Met een knallende koppijn lag ik op mijn bed. Het rumoer van de straat kwam luid en duidelijk door in de hotelkamer. Nadat Lilian weer veilig terug was, deed ik mijn oordopjes in, mijn ooglapje op en zo viel ik in een onrustige slaap.

NIEUW: vanaf vandaag met foto´s (zie ook vorige posts)