Eten

Bolivia en Nederland zijn allebei landen van de gestampte pot, zonder subtiele culinaire hoogstandjes. Daar houden de overeenkomsten op. Het ontbijt is hier een ondergeschoven kindje. Het valt me op dat de meeste mensen hier niet direct na het opstaan iets eten. Eerst gaan ze van alles doen en dan eten drinken ze snel een glas warme melk, waarbij ze tussendoor wat op een broodje knabbelen. Het belangrijkste maal van de dag is het middagmaal (almuerzo). In Bolivia begint dat altijd met een groot bord soep. Voor iedereen is er een groot stuk vlees of een bot. Vervolgens wordt de segundo geserveerd. De hoofdmoot is veel vlees of kip. Daarnaast is er meestal rijst met een paar gekookte aardappels erin en wat stukjes tomaat. Gerechten met deegwaren worden meestal erg `nat´ opgediend. Het lijkt meer op een soort soep. Alles wordt op smaak gebracht met veel yajua, dat is een mengsel van Spaanse pepers en tomaten.

In een restaurant kun je er een biertje bij vragen. De kleinste hoeveelheid is altijd een literfles. Als je de enig bent die bierdrinkt, kun je er dus stevig tegenaan. Soms is er wijn, Die wordt dan geserveerd als cola: in een longdrinkglas, tot de nok gevuld. Het eten wordt net even anders klaargemaakt dan bij ons. Zelfs een gebakken ei ziet er heel anders uit. Met het vlees gaat men in onze ogen wat achteloos om. Meestal staat het ergens in een hoekje tussen de andere spullen. Voordat het in de pan gaat wordt het even afgespoeld onder de kraan.

De smaak van een Nederlander is over het algemeen denk ik toch mijlenver verwijderd van die van een Boliviaan. Ik zal nooit vergeten hoe Mike zijn vlees zat te ontleden. Kennelijk worden hier bepaalde ingewanden gegeten die in Nederland niet (meer) op het bord verschijnen. Of het eten warm is, lijkt voor de mensen hier meestal niet veel uit te maken. Soms gaan we ´s avonds een pizza eten. Dan vraagt Lilian er meestal één extra voor haar broer of zus. Die eten hem nooit meteen op. Meestal pas de volgende dag of nog later. In een restaurant wordt sowieso alles wat overblijft meegenomen.

Voor mij als vegetariër is het soms een beetje afzien. Het is onvermijdelijk om concessies te doen. Dus ik eet gewoon die soep die is getrokken van twee kippenpoten met nagels en alles er nog op en aan. Ik probeer niets te laten merken, maar dat ik dat met smaak eet... nee. Verder kan ik de hoeveelheid niet bijbenen. Na zo´n groot bord soep ben ik al bijna vol. Wordt er nog een soepbord met een enorme berg eten erop voor mijn neus gezet.

Het avondeten is meestal wat minder belangrijk. Hier in Tupiza is het middageten meestal al laat, meestal pas tegen een uur of drie, vier in de middag. ´s Avonds ben ik blij als ik voor tien uur heb gegeten. Er zijn twee dingen die ik lekker vind: api con pasteles en humintas. Api is een zoete, warme drank gemaakt van maïs. De pasteles die erbij worden geserveerd zijn een soort luchtige, zoete broodjes met poedersuiker. Humintas zijn hapjes gemaakt van gestampte mais. Dat wordt gebakken en geserveerd in een maisblad. Het is een hartig hapje. Erg lekker.