Het feest voor de 15-jarige

Volgens de uitnodiging zal het om 19.00 uur beginnen. Lilian is de hele dag bezig geweest om ballonnen op te blazen, de zaal te versieren, de obers te instrueren, enz. Het servies is gehuurd, de stoelen en tafels moeten uit het hotel komen, de DJ installeert zijn geluidsapparatuur. Er is veel te doen. Michel en Mike zijn gearriveerd. Wegens de `night before´ hebben we deze dag nauwelijks gegeten (verslag volgt). Maar nu krijgen we trek. Om 21.00 zal het buffet beginnen.

Dat alles hier altijd wat later begint dan aangekondigd, weet ik inmiddels. Dus om 19.00 uur maak ik me nog niet druk. Er zijn twee schoenpoetsertjes gearriveerd. Hele kleine, brutale ventjes. Met gevoel voor theater lapt een van hen mijn schoenen op. Even later zit ik in onze kamer. De diverse familieleden lopen heen en weer over de gallerij, roepen van beneden naar boven en andersom. Een drukte van belang. Ik lig lekker even uit rusten op het bed. Nog maar even wachten met omkleden. Dat is in twee minuten gebeurd als het moet. Ik loop naar de kamer van Michel en Mike. Die hebben zich al opgedoft, maar liggen, bij gebrek aan stoelen, ook op bed te wachten. Een uur verstrijkt. De drukte en het geroep houden aan. Geen idee wat ze allemaal aan het doen zijn. `We gaan!´ hoor ik een paar keer roepen, maar dat zeiden ze een uur geleden ook al. Ik hoor beneden ook de stem van Alexia, de ster van het feest. Zolang zij nog hier is, kunnen wij nooit te laat zijn.

Om negen uur neem ik weer eens een kijkje buiten. Ik zie een aantal ooms en tantes met hun pak aan naar beneden lopen. Het lijkt erop dat we nu echt gaan vertrekken. Het wordt stil buiten. Ik kleed me snel om. Vijf minuten later staan Mike, Michel en ik keurig aangekleed buiten. Waar is Lilian eigenlijk? O, die zit bij de kapper, zegt haar zus. Na enig wachten loop ik er naartoe. Dat gaat nog even duren, constateer ik na aankomst. De kapper is nog niet klaar en Lilian moet zich daarna nog omkleden en het cadautje inpakken. Neef Ronald komt aangelopen in zijn korte broek. Ook nog niet omgekleed dus. Hij leent me een das. We gaan maar weer naar boven, om in de kamer te wachten.

Heb ik me tóch nog vergist. Ik dacht twee uur na de aangekondigde aanvangstijd van het feest nu toch echt de laatste te zijn, maar niets is minder waar. Lilian kleedt zich om. Ik lig op bed. Lilian is bijna klaar als er een hels onweer losbarst. Zo intens als dit maak je het alleen mee in de bergen. De donder weerkaatst tegen de rotsen. De bliksem is ontzettend fel en heeft vreemde vormen, soms een enorme, ronddraaiende bol, soms een bliksemschicht die uiteenvalt in duizenden stukjes. Tegelijkertijd begint het ontzettend hard te regenen. Het licht valt af en toe even uit. De straat is veranderd in een kolkende rivier. Lilian gaat even buiten kijken, maar zodra ze de deur opent klinkt er een felle flits gevolgd door een verschrikkelijke knal. Geschrokken doet ze de deur weer dicht. Het onweer hangt precies in de vallei. We zullen moeten wachten tot de regen wat minder wordt.

Tegen middernacht arriveren we dan eindelijk op het feest. Het is nog niet begonnen. In het ene zaaltje zitten de familieleden aan de tafeltjes. In de andere zaal zitten de vriendjes en vriendinnetjes van de 15-jarige. Na een tijdje wordt het eten binnengebracht. Mike, en vooral Michel hebben een enorme honger. Maar het buffet ligt er voorlopig nog onaangeroerd bij. De avond wordt geopend als Alexis aan de arm van haar opa naar binnen schrijdt. Ze heeft een mooie jurk aan. Iedereen staat erom heen en klapt. Vervolgens de eerste wals. De DJ kondigt aan dat ook tío Jeroen uit Holanda aan de beurt is. Ook Mike en Michel moeten eraan geloven.

Vervolgens, zo tegen half twee ´s nachts kunnen we dan het eten opscheppen. Daarna het volgende ritueel: de brindis, waarbij de 15-jarige proost met alle aanwezigen. De familie staat eromheen. Wij staan dus ook weer in het zonnetje, terwijl alle andere genodigden toekijken. Nu moet er worden gedanst op de cumbia. In Nederland ben ik met mijn 1,81 meter bepaald niet de langste, maar hier steek ik overal bovenuit. De 15-jarigen (waarvan de meisjes, opgemaakt als ze zijn, eerder 20 lijken) kijken nieuwsgierig naar de gringo. Na alle plichtplegingen met de familie is Alexis het stralende middelpunt tussen al haar uitgelaten vriendjes en vriendinnetjes.

Omdat ik niet helemaal lekker ben, heb ik me al voorgenomen om het niet ál te laat te maken. Dus op een gegeven moment piep ik ertussenuit. Het is vijf minuten lopen naar huis. De straten zijn door de regen veranderd in modderpoelen. Om half drie lig ik in bed. De rest gaat door tot een uur of vijf.