Fiesta de los reyes

Op 6 januari is het Driekoningen. Op die datum wordt in een dorpje aan de overkant van de rivier, genaamd Remedios, elk jaar feest gevierd. Er is een kermis met veel eet- en drinktentjes. In de middag zijn er de paardenrennen. Dit jaar duurt het feest tot zondag. Wij zijn met z´n allen gaan eten in dezelfde plaats als eerst, een half uurtje rijden buiten de stad. Ik heb de Landrcuiser bestuurd. Wederom een leuke rit door de bergen met een paar pittige beklimmingen en afdalingen plus twee keer door de rivier. De wegen zijn niet geplaveid. Leuk om te doen.

We brachten de auto weer terug, nadat we Lilians ouders hadden afgezet bij het feest. Zij gaan elk jaar even kijken. Elk jaar zeggen ze ook dat het vroeger veel leuker was. Lilian en ik zijn ook naar de kermis gegaan. Het is geen kermis zoals in Nederland, met allerlei elektrische attracties. De kleintjes zijn dolblij met een kleine draaimolen die met spierkracht wordt aangedreven. Jongeren spelen pool en tafelvoetbal in onder een dekzeil. Verder zijn er schiettenten, is er gelegenheid tot ballengooien en men kan het rad van fortuin laten draaien. Een man heeft twee kleine aapjes die kunstjes doen.

Het publiek heeft zich in grote getale verzameld rond de holle gravelweg waar de jongens gaan uitmaken wie het snelste is te paard. Het duurt lang en het publiek scandeert `¡hora! waarmee men wil zeggen dat het tijd is dat ze gaan beginnen. Een paar politieagenten proberen de mensen te bewegen om wat meer ruimte te maken. Dat lukt niet echt. Dan komt er een ruiter aan die vlak langts de mensen rijdt. Nu deinst men wel terug. Algehele hilariteit als er een jongen in galop op een ezel of muilzezel langsraast.

De politieagenten blazen op hun fluitjes. In de verte nadert een stofwolk. Een groep ruiters komt op volle snelheid voorbij. Jongens van een jaar of vijftien rijden zonder zadel of stijgbeugels. Het publiek kijkt opgetogen. Even later komen de grote jongens. Zij gaan nog harder. Met een hand houden ze zich vast terwijl ze met de andere hand de zweep hanteren. Het gaat erg hard. Stenen vliegen op. De mensen juichen. Canducho, die drie jaar geleden op onze bruiloft was, heeft gewonnen.

´s Avonds is er op het plein een concert. Dit is voor mij voorlopig het hoogtepunt van het verblijf in Tupiza. Verschillende groepen spelen muziek waarin men de lof zingt van dit stadje. Het lijkt een beetje op Spaanse muziek. Ritmische slaggitaar, drums, trommels en mooie solo´s op de akoestische gitaar. Meerstemmige zang. Jongeren beginnen spontaan te dansen. Een groepje Argentijnen danst op hun eigen manier, ook een beetje zoals ze in Spanje dansen, met veel handgeklap, sierlijke gebaren in de lucht en stampen met de voetjes. De Tupizeños kijken lachend toe en lieten daarna zien hoe zij het doen. Sommigen zwaaien met zakdoekjes. Een jong stel dringt naar voren en begint voor het podium te dansen. Na een rustig begin haalt de jongen halsbrekende toeren uit met zijn voeten. Meeslepende muziek om een uur ´s nachts op het plein, met ritmisch meeklappende en zingende mensen. Viva Tupiza carajo, zingt men. Leve Tupiza verdomme!