Peña folkloristica

Overal in Tupiza hangen posters van een muziekgroep uit Tarija. Ze spelen folkloristische muziek uit deze streek, het zuiden van Bolivia. 29 december in de Akropolis: una peña folkloristica. Dit soort muziek is hier populair bij jong en oud. Met Lilian, Mike en Michel ga ik er naartoe. Het begint om middernacht. Voor 100 bolivianos kun je een tafel voor vier personen reserveren. Bij de prijs inbegrepen: een liter Casa Real en een grote fles Sprite. Casa Real is `singani´, een soort gin. Als je dat mengt met citroenlimonade, wordt het een `chuflay´.

We hebben een goede tafel. De zaal is uitverkocht. Een groep dansers komt de zaal in. Twee aan twee: jongetje - meisje. Mooi uitgedost in traditionele kledij. Ze voeren enkele sierlijke dansen uit. Het publiek klapt enthousiast mee. Mike, Michel en ik zijn de enige buitenlanders, voor de rest is de zaal gevuld met Bolivianen. Ik meng de eerste chuflays. Lilian drinkt geen alcohol, dus die houdt het bij limonade zonder tik. Het smaakt best.

Dans en muziek wisselen elkaar af. Het publiek weet de voorstelling goed te waarderen. Af en toe springen er een paar Bolivianen op van hun tafeltje om mee te dansen. Wij hebben het ook goed naar ons zin. Op het laatst komt de groep uit Tarija het podium op. Vier mannen met gitaren die meerstemmig zingen. Het klinkt goed. De stemming is opperbest. Na een tijdje staan er acht mannen op het podium. Net waren het er nog vier. Maakt niet uit. We hebben het naar ons zin!

Volgende morgen, tien uur. Met een droge mond, een slap gevoel in de benen en het idee dat mijn hoofd in een bankschroef zit word ik wakker. De singani van gisteren! Lilian staat op om de zaal voor het feest te versieren. Ik wil opstaan, maar blijf bij nader inzien toch nog maar even liggen. Als ik twee uur later nog wat wankel over de galerij naar de kamer van Mike en Michel loop, ruik ik dat ze in de keuken al bezig zijn met het middageten. Soep en een hoofdgerecht met veel vet en vlees. Ik krijg een wee gevoel in mijn maag. Mike en Michel zijn er niet veel beter aan toe. Om niet mee te hoeven eten gaan we naar buiten. Op het plein zitten we op een bankje in de schaduw. Om een lang verhaal kort te maken: de singani laten we voortaan over aan de Bolivianen. Die fles is helemaal op gegaan. De hele volgende dag hebben we ons beroerd gevoeld! Ik drink geen druppel meer van dat spul!

Vóór deze avond voelde ik me net weer lekker, maar hierna heb ik weer een paar dagen rondgelopen met een grieperig gevoel en buikproblemen. Gelukkig ben ik op het moment van schrijven (2 januari), weer grotendeels de oude. Er zijn weer nieuwe foto´s op drivehq.com, zie de map Tupiza1 (adres en wachtwoord qwertyui in een van de vorige posts). Op foto 2035 en 2036 zie je ons nog vrolijk inschenken, de fles drank is inmiddels al half leeg. Op dat moment hadden we er geen idee van wat een kater we zouden krijgen. Foto´s 1910 - 1927: een optocht op het plein, in de traditionele kleding van Tupiza. Plaatje 1902-1907, het rondbrengen van de uitnodigingen voor het feest van Alexis in de Landcruiser. 1895 en 1896: voor de laatste keer passen bij de kleermaker, don Hugo.