Voorbereidingen voor het feest

Het nichtje van Lilian, Alexis, is 15 geworden. In Zuid-Amerika wordt dit voor meisjes altijd groots gevierd. De voorbereidingen zijn in volle gang. Zo heb ik voor de gelegenheid een pak laten maken bij don Hugo. Ik kende hem nog van de vorige keer. Voor de prijs waar je in Nederland nog geen fatsoenlijk overhemd koopt, heb je hier een maatpak. Regelmatig er naartoe om te passen. Altijd met een uitgebreid praatje, zoals hier gebruikelijk is. Don Hugo naait alles secuur op een ouderwetse Singer met trapmechanisme. Het resultaat is uitstekend, met overal binnenzakken en zakjes voor kleine dingetjes. Verder ben ik naar de kapper geweest.

Lilian kreeg op de kamer een massage van een nicht die fysiotherapeute is, en ik had even niks te doen. Het was elf uur ´s avonds, maar ook dan zijn alle kappers hier open. Ook hier weer het bewijs dat je ook zonder dure elektrische apparaten kunt. Het trimmen gaat met een handmatig apparaat. Wordt eerst op spectaculaire wijze ontsmet: scheut benzine erover en de fik erin. De kapper is pas tevreden als elk haartje goed zit, werkt heel precies. Prijs: 70 eurocent.

De meeste ooms en tantes zijn inmiddels gearriveerd. Lilian heeft ze allemaal uitgenodigd. Sommigen hadden elkaar tien jaar geleden voor het laatst gezien. Oom Jorge woont in Bariloche, in het zuiden van Argentinië, duizenden kilometers hier vandaan. Twee families wonen in Buenos Aires. Maar ook in Bolivia zelf zijn de afstanden groot. Bolivia is bijna veertig keer groter dan Nederland. Door het woeste landschap en de slechte wegen is het reisgemiddelde laag, in de bergen hooguit 30 km/u gemiddeld.

Het rondbrengen van de uitnodigingen zit er inmiddels op. Het is hier niet een kwestie van postzegels plakken en naar de brievenbus lopen, alle invitaties worden persoonlijk bezorgd. Alles bij elkaar ben ik er minstens acht uur mee zoet geweest als chauffeur van de Landcruiser. Helemaal niet erg. We moesten naar de buitenwijken van Tupiza. Dat is het echte terreinrijden. Soms steil omhoog, dan weer recht naar beneden. Door stromend water, over puntige rotsblokken. Gaaf! Met zo´n 3 liter V6 lukt het allemaal prima. Ook in het centrum is het leuk rijden. Rechts houden is hier niet meer dan een vuistregel. De bestrating is erbarmelijk, dus sneller dan stationair in de tweede versnelling rijdt hier niemand. Bij elke kruising word je geacht te toeteren.

Het rondbrengen van de uitnodigingen wordt bemoeilijkt doordat mensen vaak geen deurbel hebben. In een buitenwijk wist Alexis niet zeker welk huis het was. Kwestie van aankloppen en vragen. Maar voor de deur die we moesten hebben zat een grote hond vervaarlijk te blaffen. Lilian en Alexis durfden niet aan te kloppen. Ik klom uit de auto om het beest weg te jagen. Maar zodra ik dichtbij kwam, voerde hij een schijnaanval uit. Blikkerende tanden, felle ogen, oren naar achteren. Dus zelfs ik moest afdruipen.

Als Lilian of iemand anders een boodschap moet doen, wacht ik graag in de auto. Het straatbeeld is zo ongelofelijk levendig.Je zou zo een documentaire kunnen maken door alleen een lopende camera neer te zetten op een statief. Er is altijd veel volk op de been. Veel mensen kruien bagage met handkarren. Indiaanse vrouwen torsen hun baby´s en koopwaar in een doek op hun rug. Oude vrouwtjes lopen kromgebogen rond met een zakje cocabladeren om te kauwen. Vrouwen staren voor zich uit in hun marktkraam op straat, omringd door potten, pannen, of wat ze dan ook verkopen. De auto met gasflessen rijdt luid toeterend voorbij. Uit een winkel komt iemand haastig aanlopen met een lege gasfles om te ruilen voor een volle. Kinderen spelen. Honden lopen overal doorheen met de tong uit de bek. Mensen ontmoeten elkaar. Het is boeiend om te zien.