vliegreis

Op zondag 9 december ging in huize Lilian en Jeroen al om kwart voor vijf de wekker af. Snel de laatste spullen inpakken! Precies op tijd stond vader Rudolf al voor de deur. Hij was heel vroeg uit zijn bed gekomen om ons naar het vliegveld Zaventem te brengen (bedankt pa!). We beleefden iets dat tegenwoordig erg zeldzaam is: we waren zo´n beetje de enigen op de grote brede snelwegen van Nederland en Vlaanderen. Het was nog donker toen we - ruim op tijd - op het vliegveld aankwamen.

American Airlines is een voordelige luchtvaartmaatschappij. Maar alle waar is naar zijn geld: in het vliegtuig merk je wel dat het `low budget´ is. Terwijl de andere passagiers nog hun plaatsje zochten belde ik vanuit het toestel nog even naar mijn vader. Die was inmiddels al weer thuis in Vleuten. Zo lang duurt de hele procedure tegenwoordig. Op het vliegveld heb ik nog een boek gekocht. Veel keus was er niet. De uren dat we over de Atlantische Oceaan vlogen, bracht ik door met het lezen van de autobiografie van Corry Brokken. Van zangeres tot rechter.

In New York aangekomen moesten we ons eerst onderwerpen aan de grondige Amerikaanse controle. Je moet je bagage van de band halen, door de douane en daarna mag je de koffers weer inleveren. JFK Airport heeft verschillende terminals, die verspreid liggen in een kring. Om naar de gates te gaan, moet je eerst weer door de paspoortencontrole. Schoenen uit, zakken leegmaken, riem af, jas uit en gedwee de bevelen opvolgen die de mensen in uniform de meute toeschreeuwen: move move move!stand in line! that way! stop right there! let me see you hands! go go go! keep moving! stop right there! etc.

Het is heel slecht aangegegeven waar je moet zijn. De gate staat wel op alle borden, maar er staat niet bij in welke terminal die gate is. Maar goed dat ik het ging navragen, want na een paar uur wachten bleek dat we toch in de verkeerde terminal zaten. Je moet dan weer helemaal naar buiten en een heel eind lopen naar een soort treinstation. Daar pak je dan een treintje die een rondrit maakt langs alle terminals. Zo kwamen we aan bij terminal 4, waar we helaas wel weer helemaal opnieuw door de paspoortencontrole moesten, met al het wachten en het gedoe vandien.

In totaal moesten we 11 uur wachten op JFK. Achteraf gezien hadden we wel even naar de stad (New York) gekund. Maar ik wist niet helemaal hoe of wat met het transitvisum van Lilian. De Amerikanen zijn zo streng, dat ik geen risico wilde nemen. Op de terugweg gaan we waarschijnlijk wel even de stad in.

De vlucht van JFK naar Santiago was door de luchtvaartmaatschappìj omgeboekt. Daarom vlogen we dit deel met LAN Chile, een Chileense maatschappij. Veel beter dan American Airlines! De service was vergelijkbaar met die van de KLM: allemaal een eigen beeldscherm, met films, spelletjes, cd´s enzovoorts, drankjes inbegrepen en veel aardiger personeel. Het was inmiddels nacht en we probeerden wat te slapen.

De aankomst in Chili was prima. Een supersnelle paspoortcontrole en koffers die al snel arriveerden. Snel een hotel geboekt, een vriendelijke taxichauffeur gevonden die ons vriendelijk babbelend naar het hotel bracht. De zon scheen volop en het hotel was perfect. Onze vakantie was begonnen!