Vakantiegevoel

Na ons te hebben opgefrist met een warm bad gingen we de stad in. Onze straat uitlopend kwamen we als eerste aan bij het presidentiële paleis van Chili, genaamd La Moneda. Het is een groot, wit gebouw. De bewakers lopen in een soort wit galauniform met een sabel en een grote pet. Aan beide kanten van het paleis ligt een groot plein.



Santiago heeft een paar brede boulevards waar veel verkeer overheen raast. Dwars op die boulevards liggen veel brede autovrije winkelstraten à la de Lijnbaan. Hier was het ontzettend druk, zelfs op maandag, als op een zaterdag in de Koopgoot. Op het centrale plein, La Plaza de Armas, vonden we een terras. Zittend aan een glas vers sinaasappelsap (Lilian) en grote halve liter Escudo (Chileens bier), kijkend naar de voorbijgangers, luisterend naar de muziek, kwam het echte vakantiegevoel al snel over ons. Er was genoeg te zien. Tegenover on zaten de tekenaars. Een stukje verderop vertoonde een goochelaar zijn kunsten. Er was een hoek waar aan een stuk of dertig schaakborden strijd werd geleverd. De grote fontein in het midden was in bezit genomen door groep kinderen die hem als zwembad gebruikten en elkaar met veel geschater nat spetterden.



Chili is één van de modernste landen van Zuid-Amerika. Zelfs dan zie je duidelijk dat het niet een Europees land is. De sfeer heeft wel iets weg van Spanje, maar dan dertig jaar geleden. Er zijn hier in Santiago tamelijk veel bedelaars. Als je op het terrasje zit, wordt er om de haverklap een kerstkaart of een plastic prul op het tafeltje gelegd. Even later komt dan hetzelfde zigeunerachtige meisje van een jaar of zeven weer langs om te vragen of je het koopt. Wij doen daar niet aan mee. Niet dat we zo gierig zijn, maar ik denk dat hoe meer geld die kinderen ophalen, hoe minder hun ouders geneigd zullen zijn om ze gewoon naar school te sturen. Wat ik wél kocht was een cd van de groep jonge Chilenen die live muziek ten gehore bracht. Ik had net gepind en nog geen idee wat de wisselkoers was. Achteraf gezien heb ik zo ongeveer vijf keer te veel betaald voor die cd. Die gasten hadden dus een goede dag.

We gingen eten in een eenvoudig Italiaans restaurant. Toen we bijna klaar waren, hoorden we een groot gebonk. Achterin het kleine lokaal werd een grote, volle kliko de trap op gehesen. Tot onze verbazing werd die vieze vuilnisbak dwars door het restaurantje, door het smalle pad tussen de tafeltjes door naar buiten gereden. Buiten werd hij geleegd en dan kwamen ze weer terug. Dat herhaalde zich zeker tien keer. Lekker als je net aan het eten ben! De Chilenen die aan de andere tafeltjes vertrokken geen spier, maar wij waren blij dat we al klaar waren met eten.