Foz do Iguaçu, Brazilië

Na aankomst in Ciudád del Este, stappen we direct in een taxi waarmee we de grens met Brazilië passeren. Aan de andere kant van de brug bevindt zich de stad Foz do Iguaçu. Het is al donker, maar nog steeds heet; warmer en vochtiger dan in Asunción. We nemen onze intrek in een degelijk, maar saai hotel vlakbij het busstation.

Hongerig komen we terecht in een soort pizzatent, waar we weer een nieuwe formule leren kennen. In de Paraguayaanse hoofdstad hadden we al kennisgemaakt met de kiloknaller. Dat is een door Koreanen gerund vegetarisch buffetrestaurant. Na het opscheppen plaats je je bord op een weegschaal en de caissière vermenigvuldigt het gewicht met een vaste kiloprijs. Desgewenst warmt zij het eten nog even gratis voor je op in een magnetron. Het was bijzonder smakelijk. Veel knapperige roerbakgroenten en hartige taartjes.

Hier in Foz do Iguaçu is het weer anders. Door het restaurant lopen constant drie of vier obers met grote borden. Elke likkebaardende gast krijgt persoonlijk gepresenteerd wat er op die borden ligt. Daarbij roepen ze luidkeels wat er te zien is: verschillende soorten pizza, patat, kippenpootjes. Als je knikt, schuiven ze een stukje op je bord. Ik begrijp het systeem eerst niet helemaal, maar bij het afrekenen blijkt het een `all you can eat´ formule te zijn. Je betaalt een vaste prijs per persoon, ongeacht wat je hebt gegeten.

Teruglopend naar het hotel constateren we dat er verder weinig valt te beleven in Foz. Het is hier bovendien een uur later, dus al middernacht. Op de televisie in onze hotelkamer hebben de meeste zenders een slechte ontvangst, behalve een Braziliaanse evangelische zender en - gek genoeg - de omroep van de Canarische eilanden. Het eiland La Palma wordt geplaagd door zware regenbuien en op het vasteland van Spanje is het openbare leven stilgevallen door zware sneeuwval. Hier in Brazilië is het buiten nog steeds snikheet. Gelukkig blijven wij koel, met dank aan de brullende airco.