Asunción by night

Was ik in slaap gevallen? Ik besef nauwelijks wat er gebeurt als de bus plotseling een bruuske zwaai maakt. We slingeren door naar de andere kant en even lijkt het alsof we op twee wielen rijden. Dan vallen we met een klap weer in het rechte spoor. Mensen schieten overeind, ik zie verschrikte gezichten. Een vrouw achter me roept Jezus, Maria, Jozef en alle heiligen aan. Dan is het weer voorbij. Er klinkt gelach. `Daar gingen we bijna!´roept een dikke man met een gouden tand grijnzend. Als we met deze snelheid waren gekapseisd, had het er slecht uit gezien. Niemand die daar bij stil staat; vrolijk gaan we verder. Ook ik schuif mijn pet weer over mijn ogen en al snel lig ik weer te dommelen. Twee uur geleden vertrokken we uit Asunción. We zijn nog lang niet in Ciudad del Este.

Mijn gedachten gaan terug naar de vorige nacht. Hoe laat lagen we in bed? Tegen vijven of zo. Ik hoorde in de verte al een haan kraaien. Een mooie nacht was het, die begon bij een van de betere restaurants van Paraguay: Siete vacas y un toro (zeven koeien en een stier). Paula en Arthur trakteerden ons. Twee obers, gekleed als gaucho´s, liepen af en aan met het lekkerste eten en de beste wijn. De hitte van de dag was voorbij, op het terras zaten we perfect. Volledig voldaan liepen we naar jazzclub Bohemia. In het donkere lokaal werden films vertoond van Chick Corea en BB King. De easy listening jazz van Sting werd minder gewaardeerd. `Jazz moet worden gespeeld door negers´ riep Arthur resoluut.



Maar ook de huisband in deze jazzclub was helemaal wit. De hilariteit aan onze tafel steeg. Met dit warme weer moet je goed doordrinken, en dat kwam de stemming ten goede. Kenners als wij zijn, analyseerden we de muzikale prestaties van de groep. De leider speelde klarinet en saxofoon en hield zeer lange inleidingen, waarbij hij steeds .... lange... pauzes.... liet vallen. De bassist speelde van bladmuziek en aan de toetsen zat een kleine, kale gnoom. Ze begonnen aan Take the "A" Train.

Even later troffen we buiten, in de deuropening van zijn auto zittend, de kleine toetsenist aan. `Goed gespeeld, ouwe!´
Met droeve ogen keek het dikkerdje naar ons op.
`Waar komen jullie vandaan?´
`Holanda.´
`Ah, dan sprechen Sie Deutsch!´ Even lichtte zijn gezicht op.
Onze kale vriend was een Chileen, geboren uit Duitse ouders. Gelet op zijn leeftijd, begin zestig, hebben zijn ouders dus na de oorlog in Latijns-Amerika een nieuwe Heimat gevonden. Dat gebeurde wel meer in die dagen. SS-beul Klaus Barbie woonde in La Paz, waar hij handelde in coke en wapens, die hij onder meer illegaal aan Israël leverde tijdens de boycot na de Zesdaagse oorlog.

De foute Duitsers woonden overal, maar het grootste naziparadijs was in die dagen toch wel Paraguay. In Paranoia Paraguay, het nieuwe boek van Arthur van Amerongen, valt te lezen hoe Elisabeth Nietzsche, de zus van de filosoof, hier in de jaren twintig al Nueva Germania stichtte. Dat moest een soort arische kibboetz worden. Hitler heeft er persoonlijk voor gezorgd dat zij en haar man werden begraven in Duitse aarde, die speciaal voor dat doel naar Paraguay werd verscheept. Na de oorlog woonden mensen als Martin Bormann en kamparts Joseph Mengele in Asunción. Dictator Alfredo Stroessner, zelf Deutsch angehaucht, liet iedereen toe.

Intussen liepen wij door de warme nacht in de uitgaanswijk van Paraguay. Door een raam zagen we een chica in een strak pakje met een hoepel. Hier was niets Duits aan, dit was Hooters. Onze meisjes protesteerden een beetje, maar Arthur wilde mij dit toch wel even laten zien en ik stemde daarmee in. Helaas bleek de tent al te sluiten. Op naar de volgende dan: de karaokebar. Hier was het gezellig en druk. Beautiful people.



Ik weet me niet alles meer te herinneren, maar wel dat de sfeer fantastisch was. Op het laatst stonden we buiten te praten met wat andere feestgangers. Een zeer fout gekleed germaans type met een bandana en blote armen bleek helemaal geen Duitser te zijn, zoals we de hele avond hadden gedacht, maar een Braziliaan. We gingen de kring rond: Spanje, Nederland, Bolivia en Paraguay waren vertegenwoordigd. Een kennis van Paula en Arthur, een enigszins gezette Italiaan, bleek de eigenaar te zijn van een restaurant. Of we trek hadden? Zijn Spaanse keukenhulp zou best wat kunnen koken. Kwestie van even naar het restaurant lopen en de keuken aandoen. Vamos! Toen we even later in een taxi naar huis reden wisten we dat we een topavond hadden gehad! Een gewone maandagavond in Asunción.

De bus rijdt intussen door over het platte, groene land van Paraguay. Stoel in de slaapstand, gordijnen dicht tegen de brandende zon. Vanuit Ciudad del Este willen we de Vriendschapsbrug oversteken, die de grens vormt met Brazilië. In Foz do Iguazu hopen we een hotel te vinden. Onderweg naar nieuwe avonturen.