La Loggia

Als ik onze kamer in Hostal Valle Hermoso verlaat, kom ik op de trap een aantal langharige types met zonnebrillen tegen. Freddy vertelt dat het een Boliviaanse rockband is, de naam weet hij niet. Omar, onze 17-jarige neef, sleept al de hele week een elektrische gitaar met zich mee. Heeft hij gekregen van zijn ouders voor zijn afstuderen. De hele dag is hij aan het oefenen. Hij mag in het voorprogramma spelen met zijn groep Tamal. Dat is de naam van een hapje. Als ze zich presenteren zeggen ze `es Tamal´ (dit is Tamal) wat klinkt als `esta mal´ (dit is slecht, of `dit is wreed´). Woordgrapje dus.

De rockband blijkt La Loggia te heten, `de beste rockband uit Sucre´. Het concert begint om half negen ´s avonds. Eerst komen er negen plaatselijke bandjes, en dan de hoofdact. Ik ga me omkleden en Lilian zou er zo aankomen. Als in Bolivia iets om half negen begint, kun je ervan uitgaan dat het een half uur later wordt, dat weet ik al. Maar ik zit me toch op te winden als Lilian er om negen uur nog niet is. Waar blijft ze nou? Straks missen we het concert van Omar! Zus Elffy gaat ook mee, begeleid door een jonge toerist uit Colorado. Tegen half tien staan we dan eindelijk voor de poort van de Akropolis, een soort sporthal. We kopen kaartjes en gaan snel naar binnen, trapje af, de zaal in.

Tot mijn verbijstering zie ik een volledig lege zaal. Alleen op het podium staan een paar gasten wat gitaren te stemmen. We hadden dus geen haast hoeven te maken. We besluiten dan eerst maar wat te gaan eten. Ook hier is de bediening niet al te snel. Inmiddels is het al weer half elf als we weer terug zijn in de concerthal. Ze zijn net begonnen. Als de derde groep speelt, komt uit de zijingang een slungelige jongen met een spijkerriem en een stropdas het podium op. Hij springt wild op en neer rond de zanger. Direct daarna komt er een jongen met ontbloot bovenlijf en een enorme zonnebril die meedoet. Al snel worden ze van het podium gestuurd.

Die jongen met de basgitaar is ons neefje. Zo stil en gesloten als hij normaal is, zo druk en uitgelaten is hij nu. In alle opwinding vergeet hij bij het begin van het concert om de stekker in zijn basgitaar te steken. Ze spelen een soort grunge, dat is `heavy´ niet melodieuze muziek. De twee zangers zingen niet, maar brullen vervaarlijk in de microfoon. Grappig om te zien en te horen, want de zangers hadden nog niet echt de baard in de keel. Het klinkt verschrikkelijk, maar de jongelui doen het met veel schwung, ik kan niet anders zeggen. Niet slecht voor hun eerste concert.

Een tweede blikje bier zit er niet in, want alles is al uitverkocht. Er is alleen nog water. Terwijl de hal toch bij lange na niet vol is. Maar de jongeren die er zijn, maken elk lawaai voor tien. Wild springen ze op en neer en tegen elkaar aan. Tijdens de hoofdact klimt een aantal jongens het podium op om daar op en neer te springen. Het worden er zo veel, dat de band moet stoppen. De jongens worden weggestuurd en het feest gaat weer verder. Het geluid is niet al te best. Gitaarsolo´s zijn niet te horen. Maar als de zanger een solo weggeeft op zijn mondharmonika, wordt de tent bijna afgebroken. De belichting is niet best. Er is wel een spot, maar die staat gericht op het publiek. Alsof je tegen de zon kijkt, terwijl het podium zelf donker is. Halverwege gaat de spot uit en wordt de stroboscoop aangezet. Deze blijft het gehele verdere concert constant aanstaan, dus ook tijdens rustige intermezzo´s en tussen de nummers door.

Een vermeldingswaardige ervaring is nog het toiletbezoek. Ik herken het van de vorige keer dat ik hier was. De heren is al jaren niet schoongemaakt. De vloer is volledig zeiknat, en dat bedoel ik letterlijk. Na afloop sta ik voor gek als ik mijn handen wil wassen. De knop van de kraan laat los. Geen druppel water komt eruit.

Al met al een boeiende ervaring. Na de toegift stroomt de zaal leeg. Freddy staat buiten te wachten in de Landcruiser. Na een drukke en lange werkdag is zijn verzetje met de radio aan rondjes rijden om het plein. Ook om half twee ´s nachts is het hier druk met tieners die rondjes lopen en de zitbanken bezetten. Een enkele oudere Tupizeño (= inwoner van Tupiza) zwalkt laveloos over straat. Hier wordt nog ouderwets gedronken (behalve door Lilian en haar familie, die vrijwel geheel uit geheelonthouders bestaat). Met piepende oren liggen we even later in ons bed.