Op weg naar Villamontes, Bolivia

Onze conclusie dat de reis eigenlijk best meeviel, is voorbarig. De laatste loodjes... Het stuk van de grens tot het plaatsje Villamontes, waar we moeten uitstappen, is niet verhard. Er worden wel voorbereidingen getroffen voor een asfaltweg, maar die is voorlopig nog niet af. Wij hobbelen voort door de kuilen in het zand. Uit het raam zien we de halfhoge begroeiing. De weg is zo smal, dat de takken van de bomen door de open ramen naar binnen zwiepen. Soms zie ik een rode papagaai tussen de bomen.

Opeens een knal, gevolgd door een ratelend geluid. Lekke band. Werk aan de winkel voor de twee chauffeurs. De passagiers stappen uit en kijken toe hoe ze onder de bus kruipen om alle bouten en moeren los te draaien. Onder de reizigers bevindt zich een Mennonietisch gezinnetje: hij in een boerenkiel en zij in een soort Staphorster klederdracht, met twee hoogblonde kindjes. Onder elkaar praten ze in een Duits dialect.

In de Chaco wonen uiteenlopende uitheemse religieuze groepen, naast Mennonieten en Amish bijvoorbeeld ook Moonies. De Mennonieten en Amish kochten lang geleden voor een appel en een ei een grote lap grond in deze Groene Hel en sindsdien is het ora et labora, bidden en werken. Ze mengen zich niet met de plaatselijke bevolking (wel met elkaar, waardoor inteelt soms voorkomt - 'neef en nicht geeft scheef gezicht') en kleden zich hetzelfde als tweehonderd jaar geleden. Ons boertje was zenuwachtig begonnen aan de reis, maar nu komt hij in zijn element. Thuis repareert hij ongetwijfeld ook zijn tractor en hij gaat driftig aan de slag om de wielbouten van de bus los te draaien.

Zijn zoontje kijkt vanuit het raam toe.

Relatief snel verwisselen de mannen het enorme wiel.

Even later vervolgen we onze weg over het smalle zandpad tussen het groen. Er lijkt geen einde aan te komen. Lilian ontfermt zich over het kleinste Mennonietje.

Na zo´n lange rit begin je je medereizigers een beetje te kennen. Naast ons zit een jonge vrouw met een kind, zwanger van een tweede, op weg naar haar vaderland Peru. Voor ons twee nonnetjes. Een kleine man met verweerd gezicht loopt steeds van voren naar achteren en weer terug. De bus stopt niet om te eten, in plaats daarvan worden er lunchpakketjes uitgedeeld. Ook is er slappe koffie en thee beschikbaar. Het reisgemiddelde is laag, maar we gaan vooruit. Villamontes kan nu niet ver meer zijn.