Tarija

`¿Una bolsita? sale a 20´. Een piepklein meisje van een jaar of zes draagt bij aan het gezinsinkomen door iedere voorbijganger te vragen of ze een plastic zakje willen kopen. `¿Le ayudo con sus compras?´ een jongetje biedt aan om mijn tassen te dragen. Op de markt in Tarija is het een gekrioel. De marktlui zijn zonder uitzondering campesinos , mensen van het platteland. De vrouwen en meisjes dragen een pollera (een geplooide rok) en onder hun hoedje komen vlechten vandaan. Vaak dragen ze een huahua (baby) op hun rug in een gekleurde doek.

De mensen hebben geen stalletjes, alle koopwaar is op de grond uitgespreid. Er is nauwelijks nog plaats om te lopen. Ter bescherming tegen de zon heeft iedereen zijn eigen scherm gespannen. Omdat Bolivianen gemiddeld iets kleiner zijn, moet ik uitkijken om mijn hoofd niet te stoten. Overal lopen kinderen en honden en tussendoor zijn er ook mensen die hun koopwaar venten. Ze roepen luidkeels wat het is en hoeveel het kost. Bijvoorbeeld drie rubberen wiswassers voor twee bolivianos.

We kopen heel veel groente en fruit, want ik ben immers vegetarisch. De indígenas (zeg maar de indianen, al vinden ze dat zelf geen aardig woord) eten onverstoorbaar in al dat gekrioel hun middageten, gezeten op de grond. Kinderen krijgen de borst terwijl moeder ondertussen een zakje bieslook afweegt en het wisselgeld in ontvangst neemt. Het is een bombardement van kleuren, geluiden, geuren. Een gringo valt wel op, maar de mensen besteden er verder weinig aandacht aan. De empleada (bediende) van oom Freddy en tante Miryam bereidt momenteel een middagmaal van al de ingekochte waar.

Oom Freddy is de oudste broer van de moeder van Lilian. Hij is professor in de agricultuur aan de plaatselijke universiteit. Zijn vrouw, tante Miryam, heeft hetzelfde beroep. Vanochtend hebben we haar weggebracht naar de universiteit, waar ze een examen moest afnemen. We kregen daarna een rondleiding van oom Freddy. Trots liet hij zien hoe de studenten tegenwoordig door middel van internet hun cijfers kunnen inzien. Er zijn zo´n 12.000 studenten. Volgende week begint de zomervakantie.

Gisteren zijn we afgehaald van het vliegveld van Tarija in een van de drie auto´s van de familie. Bovenin het huis wonen dochter Liliana, haar man Ronald en hun 3-jarige zoontje Nico. De zus van Lilian, Elffy, studeert hier en de dochter van een andere zus, Alexis, die binnenkort 15 wordt, is op bezoek bij haar oma van vaders kant. Gisteravond zijn we met z´n allen eerst naar het meer gegaan, waar we een zijn wezen bootje varen. De temperatuur is hier erg aangenaam. ´s Avonds zijn we uit eten gegaan op het centrale plein van de stad, de Plaza de armas. Het is een prachtig plein, omringd door gebouwen in koloniale stijl. Alles is versierd voor kerstmis. Het restaurant heeft een terras aan het plein. Zo zaten we tot middernacht buiten aan tafel.

De gegoede burgerij, en dan met name de jongeren, reden ondertussen hun rondjes over het plein in hun glimmende terreinwagens. De verschillen tussen arm en rijk zijn hier tamelijk groot. Toch denk ik dat het jongetje dat op de markt wat probeert bij te verdienen door tassen te dragen zijn geld niet aan zijn ouders afstaat. Waarschijnlijk zit hij nu hier ergens in het zaaltje waar ik dit schrijf. Afgescheiden door gordijntjes staan hier twaalf computers met internet. Het is een pandemonium. Alle kids zijn games aan het spelen en van elke computer staat het geluid op max. Zo te zien kunnen ook de kleintjes hier al prima overweg met de computer.