Laatste uren in Tarija

Gistermiddag is de vader van Lilian gearriveerd met een van de Landcruisers, bestuurd door een van de gidsen van het hostal. Omar en Paola, kinderen van oom Hernan uit Tupiza zijn meegereisd. Na het middageten gaan we naar Tupiza. De reis gaat dwars door de bergen en zal zo´n vijf à zes uur duren.

In de middag zijn we naar het zwembad gegaan. Een vriend van Ronald ging mee. Hij is drummer in de band Llegas. Ik was gisteren een beetje aan de dunne, maar heb toch gezwommen. Een paar dagen diarree is een van de kleine ongemakken die erbij horen. Het leven in Bolivia is anders dan in Nederland. Eén van de dingen die ik hier graag zou introduceren is het douchegordijn. Best handig als je handdoek, onderbroek en het wc-papier droog blijven. Het douchewater wordt verwarmd door een soort elektrische douchekop, die met tientallen dunne draadjes en plakbandjes is aangesloten. Het functioneert, in zoverre dat de ergste kou uit het water is. Meer niet.

Nederlanders leven op het bankstel voor de televisie, Bolivianen leven op straat. Het decoreren van het huis interesseert ze nauwelijks. Muren worden niet behangen, maar geverfd. Omdat schilderijtjes vervolgens gewoon met een roestige spijker worden opgehangen, zijn al snel allemaal stukken uit de muur. Geen Boliviaan die zich er druk om maakt. Deuren klemmen, ramen zijn met kranten afgeplakt, tegels laten los. Als het geregend heeft, staan er grote plassen in de patio. Een dakgoot en een regenpijp die uitkomt in een putje, men is er nog nooit opgekomen.

Dat hoort allemaal bij de charme van Latijns-Amerika. In plaats van thuis voor de buis gaan de mensen hier de straat op. De trottoirs zijn smal en worden voor de helft ingenomen door straatverkopers. Het is een gekrioel van mensen en auto´s. Steeds hoor je om je heen mensen die elkaar groeten. Ouderen, ooms, tantes, vrienden van de familie worden door jongeren met veel respect behandeld. Jongeren ontmoeten elkaar op het plein. Hier in Tarija zijn er twee grote vierkante pleinen, de Plaza de armas en Plaza Sucre. De laatste is het domein van de jongeren. Op een terras zitten, een paar rondjes lopen, zien en gezien worden. Wie een auto heeft rijdt eindeloos rondjes. Kijken wie er nog meer rondloopt. Bekenden groeten, elkaar bellen met de mobiel en afspreken voor vanavond. Het goede leven.

Ook oom Freddy rijdt na het werk op de universiteit even een rondje om het plein. Wij zaten op een terras. Hij kwam bij ons zitten. Had geen trek in een drankje, maar wel in een sorbet in een ijssalon om de hoek. Alle tijd van de wereld. ´s Avonds kwamen een oom en een neef en nicht langs. Eten en drinken staat al snel op tafel. Iedereen praat en lacht. De meest gestelde vraag is: `welke taal spreekt men in Nederland?´.