Te paard!

Tupiza heeft altijd mijnen gehad, waarvan Aramayo de grootste was. Het loon van de mijnwerkers werd met een karavaan van muilezels vervoerd van de bank in Tupiza naar de mijn in de bergen. In november 1908 werd deze karavaan plotseling overvallen door twee gemaskerde mannen met een Amerikaans accent. Deze twee gingen er met het geld vandoor. Na een grote klopjacht van de politie en woedende mijnwerkers werden ze gevonden in San Vicente, een klein dorp in de bergen buiten Tupiza. Er volgde een vuurgevecht waarin beide mannen de dood vonden. Het bleek te gaan om Butch Cassidy en The Sundance Kid, twee Amerikaanse bankrovers, die waren gevlucht uit hun eigen land omdat de grond hun te heet onder de voeten werd.

In 1969 werd er een film van gemaakt, met Paul Newman en Robert Redford. Met Paula en Arthur zag ik de film in Hostal Valle Hermoso. Een mooie film, vind ik. Misschien wat traag voor deze tijd, maar toch mooi, met het lied Raindrops Keep Fallin' On My Hat van Burt Bacharach en Hal David.

Paula was na het zien van de film niet meer te houden en ze boekte een paardrijtocht van vijf uur, te beginnen de volgende ochtend om zeven uur (!). Zo gebeurt het dat we in de vroege morgen te paard over de spoorweg zuidwaarts gaan.


Arthur moet in het begin nog even wennen, maar zodra we de bergen in gaan, rijdt ook hij in het spoor van Paula rond als The Sundance Kid zelf.


Met het prachtige landschap rondom Tupiza, met grillige rode rotsen en cactussen tegen een blauwe hemel, waan je je echt in een wildwest-film.

Mijn paardje doet het goed, hij wil alleen niet stoppen, hoe zeer ik ook aan de teugels trek. Boos worden, lieve woordjes, korte rukken aan de teugels, lang trekken, niets helpt. Het is een eigenwijs beest (of ik kan gewoon niet rijden natuurlijk).

Uiteindelijk herinner ik me de lessen van 8 jaar huwelijk: ik geef mijn pogingen om het paard mijn wil op te leggen op en laat het dier zijn eigen gang maar gaan. Nu gaat het goed. Hij's braaf!

Hij wil gelukkig wel in galop. Dat vind ik eigenlijk het leukste, lekker hard gaan. Mijn racemotor had 175 pk, dus één enkele paardekracht moet te doen zijn. Het is anders dan op de motor, maar het heeft wel wat, dat paardrijden. Zo komen we aan bij de Cañon del duende (kloof van de kabouter).


Butch Cassidy en The Sundance Kid zijn terug!

Na een korte pauze gaan we verder.

Ik wil weer even lekker galopperen. Als ik hem met mijn hoed op zijn kont sla, gaat hij nog net even harder. Helaas vliegt mijn zonnebril van mijn hoofd als ik iets te wild mijn hoed afneem. Aangezien mijn paard niet wil stoppen, en ik de rem nog steeds niet heb gevonden, rij ik door. Omkijkend zie ik dat Paula, die wel goed kan rijden, terug gaat om mijn bril te halen.

Even later zien Arthur en ik het paard van Paula langsdraven, maar zonder Paula erop. Ik probeer de teugels van het paard te grijpen, maar dat lukt niet. Het paard draaft voor me uit en als ik versnel, doet hij dat ook. Hopelijk is Paula niet gevallen. Arthur is ook al bezorgd.


Gelukkig worden we kort daarna ingehaald door de gids Luís, met Paula achterop. Ze had mijn bril opgeraapt en op dat moment was haar paard er vandoor gegaan. We vonden hem terug bij de andere paarden, rustig water drinkend uit de bron bij de Cañon del Inca. Een steeds smaller wordende kloof tussen de rotsen. Deze gaan we te voet verkennen, terwijl de paarden even rusten. Op de heenweg moesten we veel stijgen en dat is best vermoeiend voor de paarden.

De paarden krijgen van Paula en Arthur ook nog een paar appels te eten. Ze houden van zoetigheid.


De dieren zien er tevreden uit. Tijd om weer verder te gaan.

Op de terugweg passeren we de Puerto del diablo (duivelspoort). De echte Butch en Sundance zijn hier waarschijnlijk ook langs gereden.

Het was een mooie tocht.