Boliviaans voetbal

Bolivia is in vele opzichten uniek, maar één ding heeft het gemeen met alle Zuid-Amerikaanse landen, namelijk de liefde voor het voetbal. Helaas voor hen gaan ze dit jaar niet naar het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika. Voor Bolivia is het moeilijk om op het hoogste niveau te komen omdat het een arm land is, maar ook omdat ze in de voorrondes moeten strijden in de Zuid-Amerikaanse poule, met de sterkste landen van de wereld, waarvan er slechts vier naar het WK gaan.

De laatste keer dat Bolivia in het WK meedeed was in 1994 in de VS. Toch hebben ze af en toe wel succes. In de voorrondes voor het WK 2010 versloegen ze thuis Brazilië met 2-1 en Argentinië, met bondscoach Maradona, zelfs met 6-1. Daarbij was het Boliviaanse elftal waarschijnlijk wel iets in het voordeel vanwege het feit dat de wedstrijden werden gespeeld op 3.600 meter hoogte. Ter vergelijking, de hoogste Alpenpas, de Col de la Bonette, ligt op 2.800 meter. De hoogte voel je als je het niet gewend bent. Ook hier in Tupiza, op "slechts" 2.950 meter, loop ik te hijgen als een paard als ik snel de trap op loop. Toch mag je verwachten dat topteams als Brazilië en Argentinië zich professioneel voorbereiden op een kwalificatieduel, dus de Boliviaanse overwinningen tellen wel degelijk.

Het Boliviaans nationaal elftal, in groene tuniek, ging in september 2009, na de uitschakeling voor het WK, in staking. Er zijn drie verschillende bonden en dat werkt niet fijn. Uiteindelijk werd er een oplossing geboden en speelden ze alsnog de laatste twee kwalificatieduels.

In Tupiza wordt op de laatste dag van het jaar altijd de finale gespeeld van een voetbaltoernooi, waaraan teams vanuit het hele land meedoen. De elftals in dit toernooi zijn geen clubs, maar samengesteld uit inwoners van de verschillende steden. De finale ging dit jaar tussen Tarija (rode shirts) en La Paz (wit).


Heel Tupiza is uitgelopen om de finale te zien. Ik denk dat er een paar duizend mensen aanwezig zijn. De entree is 5 bolivianos (50 eurocent). De hoofdtribune is het eerste gevuld, hier zit je nog een beetje in de schaduw. Aan de overkant zit je in de brandende zon. Toch raakt ook deze tribune vol.


Tarija, met een jong team, gaat direct in de aanval. In de twintigste minuut valt de eerste goal en Tarija blijft het spel domineren. Het publiek leeft mee, maar blijft tamelijk rustig. Ik hoor van iemand die in Buenos Aires woont, dat het daar heel anders is. De tribunes worden daar geregeerd door duizenden hooligans. In Argentinië schijnt het een gebruik te zijn om plastic zakjes vol te piesen en die naar de aanhangers van de tegenpartij te gooien. Zelfs supporters uit het eigen kamp krijgen daarmee te maken als ze niet hard genoeg juichen. In Tupiza niets van dat alles.


Het is vooral de kleine scheidsrechter in zijn gele shirt die de show steelt. Hij zit er bovenop en spreekt overtreders met veel theater streng toe, tot vermaak van het publiek. Vlak voor de rust valt het tweede doelpunt voor Tarija. "Gooooooooooooooooooooooooollll" de twee omroepers worden helemaal gek.

In de tweede helft gaat La Paz eindelijk sterk in de aanval. Tarija laat ze rustig komen. Er ontstaat ruimte op de helft van La Paz en het grootste talent van het veld, nummer 10, net achttien jaar, weet de bal van de verdediging te ontfutselen. Hij gaat alleen op de doelman af, speelt er sierlijk omheen en het is 3-0.

De emoties lopen nu hoog op bij de tegenstanders en er volgt een stevige overtreding. "¡Maricon!" ("Homo!) roepen de mensen vanaf de tribune. De overtreder moet bij de scheidsrechter komen, hij trekt een rode kaart. De speler kan dit moeilijk verkroppen en geeft de scheids een klap. Gejoel en gefluit vanaf de tribunes. De onsportieve speler wordt waarschijnlijk voor twee seizoenen geschorst. Vanaf dit moment is het prijsschieten voor Tarija. De aanvoerder zit al een tijd te jagen op een doelpunt en eindelijk krijgt hij zijn kans. Na een mooie soloactie schiet hij hem er van een afstand in. Eindstand 4-0.